Ο ΕΟΠΥΥ «σκοτώνει» τις υγιείς επιχειρήσεις!

Γράφει ο Σωκράτης Γουρλής, Σύμβουλος Διοίκησης ΙΑΤΡΟΠΟΛΙΣ

health report.gr 

Όταν δημιουργήθηκε ο ΕΟΠΥΥ, ήταν πολλοί αυτοί που είχαν εκτιμήσει ότι ο νέος φορέας θα αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για να υπάρξει ουσιαστική σύμπραξη του δημοσίου τομέα με τον ιδιωτικό.

Άλλωστε οι δημόσιες δομές υπολείπονταν πάντοτε σε ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό αλλά και γενικότερα σε υποδομές.

Ο ΕΟΠΥΥ άρχισε να αγοράζει υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα σε σχετικά καλές τιμές, τουλάχιστον αρχικά. Οι ασθενείς είδαν τη ζωή τους να βελτιώνεται, αφού δεν ήταν πια υποχρεωμένοι να εξετάζονται και να νοσηλεύονται σε δημόσιες μονάδες υγείας, που δε διέθεταν ούτε τη στοιχειώδη ξενοδοχειακή υποδομή.

Οι ελπίδες όμως για ένα σύγχρονο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας μέσω τουΕΟΠΥΥ, γρήγορα εξανεμίστηκαν καθώς απεδείχθη στην πράξη πως οι εμπνευστές του νέου φορέα δεν είχαν ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και τα χρήματα να ανταπεξέλθουν στην κάλυψη των αναγκών των ασφαλισμένων τους με σύγχρονες και ποιοτικές υπηρεσίες υγείας.

Ο γίγαντας ΕΟΠΥΥ έγινε σύντομα γίγαντας με πήλινα πόδια όπως αποκαλείται πια. Έπαψε να είναι αξιόπιστος στις πληρωμές του, ενώ τα παλιά χρέη που προήλθαν από την ένωση των κλάδων υγείας των ταμείων, πήγαν …περίπατο.

Το «μονοψώνιο» του ΕΟΠΥΥ χρόνο με το χρόνο άρχισε να ξεζουμίζει τις υγιείς επιχειρήσεις αγοράζοντας τις υπηρεσίες τους, χωρίς όμως να τις πληρώνει.

Τα ελάχιστα χρήματα που καταβάλλονται, όποτε και αν υπάρχει χρηματοδότηση, έχουν κάνει επιχειρήσεις που δεν αντιμετώπιζαν οικονομικό πρόβλημα, να βρίσκονται ακόμη και στο οικονομικό χείλος του γκρεμού. Και αυτό χωρίς να υπολογίσει κανείς τις συνεχείς μειώσεις των τιμών.

Εξάλλου ο ΕΟΠΥΥ φρόντισε ως μονοψώνιο της αγοράς, να παίρνει υπηρεσίες υγείας σε σχεδόν εξευτελιστικές τιμές από τον ιδιωτικό τομέα. Την ίδια ώρα όμως στο δημόσιο για τις ίδιες υπηρεσίες, πολύ χαμηλότερης ποιότητας βέβαια, πληρώνει ακόμη και τετραπλάσια. Και το ζήτημα είναι ότι στο τέλος, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που συνεργάζονται με τον ΕΟΠΥΥ, εισπράττουν ελάχιστα σε σύγκριση και με αυτά που διατείνεται η διοίκηση του οργανισμού όταν εξοφλεί.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα clawback και τα rebate που είναι υποχρεωμένες οι επιχειρήσεις να επιστρέφουν στο τέλος του χρόνου στο δημόσιο, με τη μορφή τωνυποχρεωτικών εκπτώσεων αγγίζουν ακόμη και το 55%. Εκτός αυτού ο ΕΟΠΥΥ από την πρώτη μέρα που δημιουργήθηκε, αποπλήρωνε μόνο το 90% των οφειλών του, αφήνοντας το 10% για υποτιθέμενο μελλοντικό επανέλεγχο.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα ο ΕΟΠΥΥ ξεκινά για άλλη μια φορά να συζητά νέες μειώσεις στις τιμές των διαγνωστικών εξετάσεων, συγκρίνοντας τη χώρα μας με άλλες αγορές της Ευρώπης όπου και πιο ακριβές είναι τελικά οι εξετάσεις και οι πάροχοι αποπληρώνονται εγκαίρως.

Παρ αυτά ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας εξακολουθεί να δαιμονοποιείται και να θεωρείται ως ο τομέας που υπερχρεώνει το δημόσιο σύστημα περίθαλψης. Βέβαια κανείς δε γνωρίζει ότι τελικώς μια επιχείρηση, ένα διαγνωστικό κέντρο ή μια κλινική, εισπράττει στο τέλος μόνο το 1/3 από αυτά που θεωρητικά καταβάλει ο ΕΟΠΥΥ για μία υπηρεσία.

Έστω όμως πως τα ιδιωτικά κέντρα και οι μονάδες διάγνωσης επιθυμούν σε μια περίοδο κρίσης για τη χώρα, να στηρίξουν περαιτέρω τους ασθενείς αλλά και το σύστημα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους, το εθνικό ζήτημα.

Σε αυτήν την περίπτωση όμως θα πρέπει να σκεφτεί κανείς και τι θα γίνει με τους χιλιάδες εργαζόμενους που σήμερα απασχολούνται στις ιδιωτικές μονάδες και στηρίζουν την επαγγελματική τους ζωή στη ρευστότητα και την αποπληρωμή των οφειλών του ΕΟΠΥΥ. Το να συνεχίζουν οι εργαζόμενοι αυτοί εν μέσω κρίσης να διατηρούν τις ομαλές εργασιακές τους συνθήκες, δεν αποτελεί εθνικό στόχο;

Και πώς να ανταπεξέλθει μια επιχείρηση και να συμβάλει στον εθνικό στόχο όταν περιμένει να εισπράξει έστω και έναν μήνα από τον ΕΟΠΥΥ, για υπηρεσίες που παρείχε;

Και το επιχείρημα των κυβερνώντων ότι τα διαγνωστικά κέντρα και γενικότερα ο ιδιωτικός τομέας της υγείας, υπερτιμολογούν ή συμβάλουν στην προκλητή ζήτηση υπηρεσιών υγείας, έχει «εξατμιστεί» προ πολλού καθώς η προϋπολογισθείσα δαπάνη ειδικά για τις διαγνωστικές εξετάσεις, θέτει περιορισμούς όχι μόνο στα ιδιωτικά κέντρα αλλά και στους ίδιους τους ασθενείς και γιατρούς. Όσο για τους ελέγχους μιας πιθανής προκλητής ζήτησης, αρμόδιο παραμένει το κράτος. Μια ευθύνη αυτονόητη…

Παρ αυτά οι ιδιώτες πάροχοι μέσω των επίσημων συνδέσμων τους είχαν ζητήσει από την πρώτη στιγμή τον έλεγχο των εξετάσεων, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα υπερσυνταγογράφησης και παράτυπης εκτέλεσης.

Πιθανώς η επιλογή των τελευταίων κυβερνήσεων να μη θέσουν τον ΕΟΠΥΥ σε υψηλή προτεραιότητα ώστε να τον χρηματοδοτήσουν και επαρκώς, αποτελεί η βασική αιτία της οικονομικής κατάρρευσης του μεγαλύτερου οργανισμού υγείας της χώρας. Απλά το ζήτημα είναι μην τυχόν και μαζί με τον ΕΟΠΥΥ καταρρεύσει και ένας κατά τα άλλα υγιής κλάδος της υγείας…